حـی علــی العـزا
»
از عــــرش ... از میــــــــان حسینـیـه خــــدا آمـــد صــــدای نالـــه «حـی علــی العـزا
جمــــع ملائکـه همـــه گریــــان شـدند و بعد گفـتنـد تسـلـیــت همـــه بر ســـــاحت خــدا
جبریل بال خـــدمت خـــود را گشـــود و گفت یارب اجــــازه هست شــوم فرش این عــزا ؟
آدم زجنـــت آمــــــد و نالـــه کنــــان نشست در بـزم استـجــــــابـت بـــی قـیـد هــر دعـــا
او کـه هــزار بــار به گــــــریــه نشستـــه بود یک «یا حسین» گفت و همان لحظه شد به پا
آری تمــــــام رحمــت خـــود را خــدا گرفت... گستــــرد بر محـــــرم این اشـک و گریـــه ها
آنگاه گفت : روضـــه بخـــوان «ایها الرسول» جــــانـم فــــدای تشنـــــه لب دشــــت کربلا
روضـــه تمـــام گشــت ولی مـــادری هنـــوز آیــد صــدای گریـــه اش از بین روضـــــه ها
شاعر:رحمان نوازی
